Home

oudheid

Oudheid is een term uit de historiografie die een lange periode van de menselijke geschiedenis aanduidt die ligt tussen de oudheid en de Middeleeuwen. In Europese historiografie loopt deze periode globaal van het ontstaan van geschreven systemen in de vierde millennium v.Chr. tot aan de val van het West-Romeinse Rijk in de vijfde eeuw n.Chr., of tot het einde van de Late Oudheid in de zesde eeuw, afhankelijk van de regionale interpretatie.

Belangrijke beschavingen ontwikkelden zich in Mesopotamië, Egypte, de Indusvallei en China, gevolgd door de klassieke beschavingen

De oudheid bestudeert men door archeologie, epigrafie en filologie, vaak met zicht op materiële cultuur zoals

De overgang naar de Middeleeuwen verschilt per regio, maar in West-Europa markeren politieke instabiliteit, migraties en

van
Griekenland
en
Rome
rondom
de
Middellandse
Zee.
Kenmerkende
ontwikkelingen
zijn
onder
meer
de
vorming
van
steden
en
staten,
het
gebruik
van
schrijfsystemen
zoals
spijkerschrift
en
hiërogliefen,
en
de
opkomst
van
recht
en
bestuur.
Tot
de
belangrijkste
prestaties
behoren
onder
meer
het
Hammurabi-wetboek,
de
bouw
van
piramiden,
en
de
opkomst
van
Griekse
filosofie
en
Romeins
recht.
architectuur,
beeldhouwkunst
en
munten,
naast
literaire
en
inscriptiebronnen.
De
periode
wordt
vaak
onderverdeeld
in
takken
zoals
de
klassieke
oudheid
(Grieken
en
Romeinen),
Egyptologie
en
Mesopotamische
studies,
afhankelijk
van
het
onderwerp.
sociaal-economische
veranderingen
de
transitie.
Deze
periode
heeft
een
grote
invloed
gehad
op
latere
westerse
politiek,
recht,
religie,
kunst
en
wetenschappelijke
tradities.