WestRomeinse

Westelijk Romeins Rijk, often aangeduid als het Westromeinse Rijk, is de term die historici gebruiken voor het westelijke deel van het Romeinse Rijk na de definitieve splitsing in 395 n.Chr. Na de dood van Theodosius I werd het rijk feitelijk verdeeld tussen Honorius in het Westen en Arcadius in het Oosten. Het Westelijke Rijk had vanaf circa 402 Ravenna als belangrijkste residentie, nadat de keizerswoning eerder in Rome lag. Het gebied omvatte onder meer delen van Italië, Gallia Narbonensis, Hispania en Britannia, maar kende in de loop van de 5e eeuw aanzienlijke territoriale verschuivingen door invallen en migraties.

Bestuurlijk kende het Westelijke Rijk een keizerschap met provincies en een sterk militaire greep op de macht. In de loop van de 5e eeuw werd het gebied steeds vaker geteisterd door invallen van Visigoten, Vandalen en Ostrogoten, wat leidde tot territoriale verlies en economische terugval. Enkele opmerkelijke keizers in deze periode waren Honorius (395–423), Valentinian III (425–455) en Majorian (457–461). In 476 werd de laatste traditionele Westelijke keizer, Romulus Augustulus, afgezet door Odoacer, wat traditioneel wordt gezien als het eindpunt van het Westelijk Rijk; sommige historici wijzen op latere vormen van de heerschappij in Italië als voortzetting.

Na 476 bleef het Oostelijk Rijk voortbestaan als de directe opvolger van het Romeinse keizerschap, bekend als het Byzantijnse Rijk. Het Westelijk Rijk liet echter een diepgaande erfenis achter in termen van Latijnse taal, Romeins recht en kerkelijke organisatie, en beïnvloedde daarmee de vroege middeleeuwse staatvorming in West-Europa.