onderbrekingshechtingen

Onderbrekingshechtingen zijn een methode voor wondsluiting waarbij meerdere afzonderlijke hechtingen langs de wondlijn worden geplaatst, elk met eigen knoop. In tegenstelling tot een doorlopende hechting vormt elke steek een zelfstandig contactpunt tussen de randjes van de wond. De meest gebruikte vorm is de eenvoudige onderbrekingshechting; er bestaan varianten die gericht zijn op het verdelen van spanning en het verbeteren van weefselbehoud.

Techniek en varianten vormen een onderdeel van de vragelige slit: na desinfectie en lokale anesthesie worden bites (weefselpunten) langs de wond verdeeld en per steek afzonderlijk vastgezet. De spanning per steek kan worden aangepast om de bloedtoevoer naar de wond niet te belemmeren. Varianten richten zich op de wijze van steek en knoop, bijvoorbeeld om extra wrijving te bieden of om drainage tussen steken mogelijk te houden. In de praktijk wordt de eenvoudige onderbrekingshechting vaak toegepast bij huidwonden, slijmvliesletsels en littekenpreventie, terwijl meer gespecialiseerde varianten soms worden ingezet bij dun of ongelijk weefsel of bij verhoogd risico op dehiscentie.

Toepassingen en voordelen onderscheidt: onderbrekingshechtingen zijn bijzonder wanneer nauwkeurige spanningseparatie per segment nodig is, of wanneer het behoud van lokale doorbloeding cruciaal is. Ze bieden het voordeel dat een loszittende steek de rest van de wond niet noodzakelijk beïnvloedt en dat individuele knopen makkelijker bij te stellen zijn. Nadelen zijn onder meer langere procedureduur en hoger materiaalgebruik; bij infectie kunnen meerdere steken tegelijk worden aangetast.

Vergeleken met continue hechting blijven complicaties zoals volledige mislukking bij een steek mogelijk te voorkomen, maar de keuze hangt af van de wondkenmerken, locatie en gewenste genezing.