hechtingen

Hechtingen is een medische term voor de sluiting van wonden of operatieve incisies met behulp van dun snijdraad en een naald, zodat de randen van de wond bij elkaar blijven tijdens het genezingsproces. Het doel is om weefselherstel te bevorderen en littekenvorming te beperken.

Er bestaan twee hoofdgroepen: absorberende hechtingen en niet-absorbeerbare hechtingen. Absorbeerbare hechtingen bestaan uit materialen die door het lichaam worden afgebroken, zoals synthetische varianten polyglactine, polydioxanone en poliglecaprone, of natuurlijke materialen in zwangere of specifieke toepassingen. Niet-absorbeerbare hechtingen blijven langer in het lichaam en worden meestal verwijderd nadat de wond voldoende is genezen; voorbeelden zijn nylon, polypropyleen en soms zijde of staal in bepaalde medische toepassingen.

Technieken en sluitingswijzen variëren. Veelvoorkomende methoden zijn onderbrekingshechtingen (interrupted) en een doorlopende (running) naad. Sluiting kan oppervlakkig plaatsvinden, met subcutane (intracutane) hechting net onder de huid, of met hechtdraden in de huid. De keuze hangt af van de locatie, de spanning op de wond en de gewenste esthetiek.

Nazorg en herstel verlopen meestal met droog en schoon houden van de wond, monitoren op tekenen van infectie, en beperken van spanning op de hechtingen. Niet-absorbeerbare hechtingen worden meestal verwijderd na ongeveer 5 tot 14 dagen, afhankelijk van waar de wond zit en hoe snel genezing vordert. Absorbeerbare hechtingen hoeven doorgaans niet te worden verwijderd.

Mogelijke complicaties zijn infectie, wonddehiscentie (opengaan van de wond), littekenvorming of reactie op het hechmaterial. Hechtingen zijn een standaard en flexibele techniek in zowel algemene geneeskunde als chirurgie.