omgevingsgeluiden

Omgevingsgeluiden zijn alle geluiden die in een leefomgeving voorkomen. Ze bestaan uit natuurlijke geluidsbronnen zoals wind, stromend water en vogelzang en uit menselijke bronnen zoals verkeer, industrie en bouwactiviteiten. Het begrip wordt vaak gebruikt in studies naar leefkwaliteit, gezondheid en stedelijke ontwikkeling en verwijst naar de alomtegenwoordige geluidomgeving waarin mensen dagelijks verkeren.

Metingen van omgevingsgeluid gebeuren meestal in decibel, met A-weging (dB(A)) om de gevoeligheid van het gehoor weer te geven. Belangrijke maatstaven zijn Leq (het gemiddelde geluidsniveau over een bepaalde periode) en Lden (gemiddelde geluidsbelasting over dag, avond en nacht). Geluidsniveaus hangen af van de bronafstand, bronintensiteit en omgevingsomstandigheden en kunnen aanzienlijk variëren naar tijd van de dag en locatie. Daarnaast worden soms Lmax en andere tijdafhankelijke waarden gerapporteerd.

Effecten van omgevingsgeluid hebben zowel gezondheid- als welzijnsimpacts. Langdurige of hevige blootstelling kan leiden tot slaapverstoring, verminderde concentratie, stress en verhoogde bloeddruk, en kan ook het welzijn en de productiviteit beïnvloeden. Ecologische effecten op flora en fauna worden eveneens in beschouwing genomen. In stedelijke planning draagt inzicht in omgevingsgeluid bij aan het ontwerp van woongebieden, verkeersroutes en groenvakken om hinder te beperken.

Beheer en regelgeving: de Europese Unie streeft met de Environmental Noise Directive naar kaartlegging, beoordeling en maatregelen voor omgevingsgeluid. Nationale en lokale overheden vertalen deze kaders naar normen, kaarten en programma’s. Voorbeelden van maatregelen zijn stille stedelijke oppervlakken, geluidsschermen, gerichte verkeersmaatregelen en ruimtelijke aanpassingen zoals herinrichting van straten en groenvoorzieningen.