netwerkdragers

Netwerkdragers zijn de media en kanalen die gegevens binnen een computernetwerk dragen en transporteren van bron naar bestemming. Ze vormen de fysieke en logische pijlers waardoor communicatie mogelijk is, en worden gekozen op basis van factoren zoals capaciteit, bereik, betrouwbaarheid en kosten.

Er wordt onderscheid gemaakt tussen fysieke en logische netwerkdragers. Fysieke dragers verwijzen naar het materiële medium dat signalen transporteert, zoals bekabelde media (koper twisted pair, coax, glasvezel) en draadloze media (wifi, mobiele netwerken, satellietcommunicatie, infrarood). Elk medium heeft specifieke eigenschappen wat betreft bandbreedte, vertraging, storingsbestendigheid en installatievereisten. Logische dragers zijn virtuele constructies die over de fysieke media bestaan, zoals virtuele circuits, tunnels (bijvoorbeeld VPN’s), MPLS-labels en andere vormen van kanalen die data indelen en routeren over meerdere fysieke dragers.

In netwerken kunnen dragers zowel continu als variabel zijn in capaciteit. Glasvezel biedt doorgaans hoge bandbreedte en lage latency, terwijl koperbekabeling goedkoper kan zijn maar minder geschikt voor toekomstige snelheden. Draadloze dragers bieden flexibiliteit en bereik, maar kunnen onderhevig zijn aan storingen door omgeving en drukte in het spectrum. Het ontwerp van een netwerk omvat een afweging tussen welke dragers worden ingezet, hoe ze worden beveiligd en hoe redundantie en failover zijn georganiseerd.

Netwerkdragers vormen daarmee een fundamenteel uitgangspunt voor netwerkontwerp, beheer en beveiliging, en bepalen in grote mate wat een netwerk kan leveren aan snelheid, betrouwbaarheid en bereik.