microfractuuurtechnieken

Microfractuuurtechnieken zijn een chirurgische benadering voor focale kraakbeenschade in gewrichten, met name in de knie. In de vakliteratuur wordt meestal gesproken van microfractuurtechnieken; spellingvarianten zoals microfractuuurtechnieken komen voor. Het doel is het stimuleren van kraakbeenherstel door in de subchondrale botlaag kleine perforaties te maken, zodat beenmerg met stamcellen en groeifactoren het defect kunnen bereiken.

Tijdens een arthroscopische ingreep verwijdert de chirurg beschadigd kraakbeen en maakt hij met een speciaal instrument kleine perforaties in de subchondrale wand. Deze perforaties laten bloed en cellen in het defect stromen, wat leidt tot de vorming van fibrocartilagineuze reparatieweefsels. Het gevelde tissue verschilt van normaal hyalien kraakbeen en biedt vaak minder duurzaamheid en elasticiteit.

Indicaties zijn onder meer focale defecten van beperkt formaat (vaak tot circa 2–4 cm2) bij jonge tot middelbare leeftijd patiënten met goede botkwaliteit en zonder diffuse artrose. Contra-indicaties omvatten diffuse kraakbeenschade, ernstige malalignement of instabiele meniscalletsel, ontstekingsziekten en onvoldoende subchondraal bot.

Postoperatieve revalidatie vereist een langdurig traject met gecontroleerde belasting en fysiotherapie. Gewichtsbelasting wordt geleidelijk opgebouwd, vaak met gebruik van krukken gedurende enkele weken, en bewegingsoefeningen volgen een traject om het gewrichtsbereik te herstellen. Uitkomsten zijn over het algemeen gunstig voor selecte patiënten met kleine defecten, maar fibrocartilage heeft minder weerstand dan hyalien kraakbeen; bij grotere defecten of bij misbruik kunnen resultaten afnemen en kan aanvullende chirurgie nodig zijn.

Alternatieven omvatten autologe kraakbeenimplantatie, osteochondrale pluggen en osteochondrale allografts, die bij grotere defecten en bepaalde patiëntgroepen mogelijk betere lange termijnresultaten bieden.