menghoogte

Menghoogte, vaak vertaald as mixing height, is de verticale omvang van de atmosfeer waarbinnen luchtmassa’s turbulent gemengd worden. In het weer- en milieuonderzoek verwijst het meestal naar de hoogte van de goed gemengde deel van de onderste atmosfeer, die afhankelijk van omstandigheden kan samenvallen met de laag boven de oppervlaktestraling die de diurnale convectie aandrijft. De menghoogte is een belangrijke parameter bij de modellering van de verspreiding van verontreinigende stoffen en bij luchtkwaliteitsberekeningen.

Meting en bepaling van de menghoogte gebeurt op verschillende manieren. Directe waarnemingen komen uit radiosondes, meteoritische torens en dreuwende instrumenten. Ruimtesensoren zoals lidar, ceilometer, SODAR en een radiometer leveren indirecte schattingen op basis van teruggekaatste straling of turbulente eigenschappen. In weer- en klimaatmodellen kan de menghoogte ook worden afgeleid uit diagnostiek, bijvoorbeeld als hoogte waar temperatuur- of vochtigheidsprofielen een duidelijke verandering vertonen of waar turbulente kinetische energie afneemt. De berekening is onderhevig aan onzekerheid door de variabiliteit in de atmosfeer en de gekozen methode.

Factoren die de menghoogte beïnvloeden zijn onder meer zonnestraling, warmtefluxen bij het oppervlak, ligging en topografie, inversies, en weersystemen. Overdag kan sterke convectie de menghoogte vergroten, terwijl ’s nachts een stabiele grenslaag de hoogte beperkt. Hydrometeorologische omstandigheden en stedelijke kenmerken kunnen regionale variaties veroorzaken.

Toepassingen en beperkingen: menghoogte is cruciaal voor dispersion-modellen en luchtkwaliteitsverwachtingen, omdat het de verdeling van verontreinigingen bepaalt. Waarnemingen leveren waardevolle input, maar de waarde kan sterk lokaal en tijdsafhankelijk zijn, waardoor modellen met interval- en onzekerheidsanalyses nodig zijn.