kunststofafval

Kunststofafval verwijst naar afvalmateriaal dat is gemaakt van kunststof en aan het einde van de levensduur staat. Het ontstaat vooral uit huishoudelijk afval, bedrijfsafval en afval afkomstig uit bouw- en sloopactiviteiten. Plastics worden veel gebruikt vanwege hun lichtgewicht, duurzaamheid en kosten, maar dat maakt het ook lastig om ze op te lossen nadat ze zijn weggegooid.

De meest voorkomende kunststofsoorten in afvalstromen zijn PET (voor drankenflessen), HDPE, LDPE, PP, PS en PVC. Verpakkingen vormen een grote categorie van kunststofafval, maar ook onderdelen uit de bouwsector, auto-onderdelen en consumentengoederen dragen bij aan de totale hoeveelheid kunststofafval.

Milieu-impact: kunststof is persistent in het milieu en kan afbreken in microplastics die in waterwegen en ecosystemen terechtkomen. Deze deeltjes kunnen schadelijk zijn voor dieren en mogelijk ook voor de mens via voedselketens. Afvalverwerking en verbranding kunnen bijkomende milieu-impact hebben, afhankelijk van de gebruikte technologieën en emissiebeheersing.

Beheer en verwerking: preventie en hergebruik staan centraal, gevolgd door sortering en recycling. Mechanische recycling omvat het opnieuw smelten en vormen van kunststof, terwijl chemische recycling monomeren teruggeeft voor nieuwe polymeren. Downcycling verlaagt vaak de kwaliteit van het materiaal. Een deel van kunststofafval wordt ook verbrand met energiewinning of gestort, afhankelijk van lokale systemen en regelgeving.

Beleid en ontwikkelingen: in Nederland en de EU worden kunststofafvalstromen gestuurd door producentenverantwoordelijkheid, recyclingdoelstellingen en stimuleringsprogramma’s voor een circulaire economie. Er is voortdurende inzet op betere sortering, ontwerp voor recyclability en innovatieve recyclingtechnieken om de kringlopen te sluiten.