keileemafzettingen

Keileemafzettingen verwijzen in de geologie en bodemkunde naar afzettingen die bestaan uit klei- en leemlagen met een kenmerkende wigvormige geometrie in doorsnede. De term komt voor in Nederlandse en Vlaamse literatuur en wordt gebruikt om stratigrafische eenheden te beschrijven waarin klei- en leemmaterialen lokaal de sedimentaire structuur bepalen en zich in dwarsdoorsnede als een wig vertonen.

Ontstaanswijze: Ze ontstaan in omgevingen met relatief lage energie waar klei en leem in suspensie kunnen afzetten, zoals proglaciale meren, delta’s en langzaam stromende rivieren. Door variaties in sedimentatie, klimaat en later compressie kunnen klei- en leemlagen zich in dwarsrichting stapelen en zo een wigvormige grens met omliggende eenheden vormen. Ook postdepositionele krimp- en zwelprocessen van kleihoudende lagen kunnen de kenmerkende geometrie versterken.

Signaal en belang: In boringen en sedimentkernen herken je keileemafzettingen aan abrupte textuurveranderingen en variaties in grain-size en mineralogie. Geotechnisch zijn ze relevant omdat de klei- en leemcomponenten hoog plastisch kunnen zijn, invloed hebben op doorlaatbaarheid en stevigheid van de ondergrond, en daardoor van belang zijn voor bouw- en waterbouwtoepassingen.

Waar voorkomen: De term wordt vooral aangetroffen in Nederlandse en Vlaamse ondergrondkundige kaarten en publicaties, met name in rivier- en deltagebieden.

Zie ook: klei-afzettingen, leem-afzettingen, glaciofluviale afzettingen.