Home

kaderwetgeving

Kaderwetgeving is een benadering van wetgeving waarbij een wet in de hoofdlijnen de doelstellingen, de reikwijdte en de hoofdprincipes van een beleid vastlegt, terwijl de detaillering en operationele regels worden overgelaten aan nadere regelgeving door overheden of door instellingen die daartoe bevoegd zijn. Het doel is om flexibiliteit en samenhang te bieden bij complexe of veranderlijke beleidsterreinen, zoals milieu, sociale zekerheid, ruimtelijke ordening of economische regelgeving.

Een kaderwet bevat meestal een omschrijving van de reikwijdte en doelstellingen, basisnormen of principes, randvoorwaarden voor

Voordelen van kaderwetgeving zijn snelheid, coherentie en voldoende flexibiliteit om ontwikkelingen bij te houden zonder telkens

In vergelijking met detailwetgeving regelt een kaderwet juist de hoofdlijnen en laat de invulling over aan

uitvoering,
en
een
mandaat
aan
lagere
wettelijke
instrumenten
om
details
vast
te
stellen
binnen
bepaalde
grenzen.
De
uitvoering
vindt
doorgaans
plaats
door
ministeriële
regelgeving,
algemene
maatregelen
van
bestuur
of
andere
vormen
van
uitvoeringsregels.
De
mate
van
delegatie
en
de
voorwaarden
waaronder
die
delegatie
kan
plaatsvinden,
worden
expliciet
in
de
kaderwet
geregeld.
Parlementaire
controle
blijft
via
goedkeuring
van
de
kaderwet
en
toezicht
op
de
uitgevoerde
regelgeving;
soms
bestaan
sunset-clausules
of
periodieke
herzieningen.
een
volledige
wetgevingsprocedure
te
doorlopen.
Kritiek
richt
zich
op
democratische
legitimiteit
en
transparantie,
omdat
details
buiten
de
parlementaire
behandeling
vallen.
Om
dit
tegen
te
gaan,
kunnen
kaderwetten
grenzen
stellen,
evaluatiemomenten
inlassen
en
toezichtmechanismen
voorzien.
lagere
regels.
Dit
concept
is
in
veel
rechtsstelsels
terug
te
vinden
in
sectoren
zoals
milieubeleid,
arbeidsvoorwaarden
of
ruimtelijke
ordening,
waar
complexiteit
en
snelheid
van
aanpassing
een
flexibele
aanpak
vereisen.
Zie
ook:
delegated
legislation,
uitvoeringsregelgeving,
wetgevingsprocedure.