insulinegestuurde

Insulinegestuurde systemen verwijzen naar behandelingsconfiguraties waarbij de dosering van insuline automatisch of semi-automatisch wordt bepaald door een regelingssysteem dat is afgestemd op realtime glucoseinformatie. In de klinische context gaat het vaak om systemen die continue glucosemonitoring (CGM) combineren met een insulinepomp en een algoritme dat de insulinebehoefte berekent en de toediening regelt. Deze benadering wordt ook wel een kunstmatige alvleesklier genoemd, waarbij de controle loopend plaatsvindt via een gesloten of bijna gesloten regelkring.

Werking en componenten: een insulinegestuurd systeem omvat doorgaans een CGM-sensor dat glucosewaarden meet, een regelunit met algoritmen die de insulinebehoefte schat op basis van huidige en historische data, en een insulinepomp die het berekende bedrag insuline toedient. Er bestaan hybride gesloten-lus-systemen die voornamelijk de basale insuline aansturen en maaltijddoses (bolussen) nog door de gebruiker of een aanvullende automatische module laten bepalen. Volledig automatische systemen proberen alle insuline doseringen autonom te regelen zonder handmatige tussenkomst.

Toepassingen en context: deze systemen worden vooral toegepast bij type 1 diabetes en, in enkele gevallen, bij type 2 diabetes met intensieve insulinetherapie. In ziekenhuizen kan insuline via geïnstrumenteerde infusie-regels worden toegediend met automatische controles. De technologie ontwikkelt zich snel met verbeteringen in sensor-nauwkeurigheid, algoritmische prestaties en gebruiksvriendelijkheid.

Voordelen en beperkingen: potentiële voordelen zijn betere glycemische controle, minder hypo- en hyperglycemie-episodes en minder dagelijkse injecties. Beperkingen omvatten kosten, technologische storingen, sensorfalen, alarmen en de behoefte aan training en zorgvuldige monitoring om veilig te blijven.