glucosewaarden

Glucosewaarden verwijzen naar de concentratie glucose in het bloed. In de klinische praktijk worden ze meestal uit veneus bloed gemeten en uitgedrukt in millimol per liter (mmol/L); in de Verenigde Staten en sommige laboratoria wordt ook mg/dL gebruikt. Glucosewaarden geven een beeld van hoe effectief het lichaam glucose uit voedsel opneemt en reguleert, voornamelijk via insuline en andere hormonen.

Metingen kunnen nuchter plaatsvinden (bijten minder dan acht uur vasten), postprandiaal (tijdens of na een maaltijd) en als onderdeel van langetermijncontrole, bijvoorbeeld via HbA1c, dat een indicatie geeft van het gemiddelde glucosegehalte over de afgelopen 2–3 maanden.

Voor diagnose en screening worden verschillende criteria gehanteerd. Veel richtlijnen hanteren normaal nuchter bloedglucose <5,6 mmol/L. Waarden tussen 5,6 en 6,9 mmol/L worden vaak aangeduid als prediabetes. Een nuchtere waarde ≥7,0 mmol/L op twee aparte metingen wijst op diabetes. Een orale glucosetolerantietest (2 uur na 75 g glucose) ≥11,1 mmol/L duidt eveneens op diabetes; 7,8–11,0 mmol/L wordt beschouwd als verstoorde glucose­tolerantie.

Bij mensen met diabetes gelden vaak strengere streefwaarden. Een gangbare richtlijn voor nuchtere glucose ligt tussen ongeveer 4,0 en 7,0 mmol/L, afhankelijk van individuele factoren; postprandiale streefwaarden liggen vaak onder 10 mmol/L.

Factoren die glucosewaarden beïnvloeden zijn onder meer tijdstip ten opzichte van maaltijden, lichamelijke activiteit, ziekte, stress en medicatie (bijv. insuline of orale antidiabetica). Glucosewaarden vormen een cruciaal hulpmiddel bij diagnose, monitoring en behandeling van stofwisselingsstoornissen.