hormoonreceptorpositieve

Hormoonreceptorpositief is een term die wordt gebruikt voor cellen of tumoren die receptoren voor een of meer hormonen tot expressie brengen en daardoor kunnen reageren op hormoonsignalen. De belangrijkste hormoonreceptoren in de klinische praktijk zijn de oestrogeenreceptor (ER) en de progesteroneceptor (PR). Een tumor wordt doorgaans als hormoonreceptorpositief beschouwd als ten minste een bepaald percentage van de tumorcellen positieve receptorstaining vertoont bij immunohistochemisch onderzoek; meestal wordt dit gediagnosticeerd wanneer ER en/of PR-niveau positief is.

In de oncologie, en vooral bij borstkanker, bepaalt de hormoonreceptorstatus de behandelkeuze. Hormoonreceptorpositieve borstkankers reageren over het algemeen goed op endocriene therapie, zoals tamoxifen, aromatische (aromatase) remmers en soms ovariële onderdrukking. Deze therapieën richten zich op het blokkeren of verminderen van hormoonbinding of hormoonproductie, waardoor de groei van de tumor kan afnemen. Hormoonreceptorpositieve tumoren hebben vaak een lager moleculair agressiviteitsniveau dan hormoonreceptornegatieve tumoren, maar de prognose hangt af van meerdere factoren, waaronder stadium en histologische kenmerken.

Detectie gebeurt meestal met immunohistochemie op een biopt of operatief tumorweefsel. Positiviteit wordt vastgesteld door de aanwezigheid van receptor-gekoppelde signaalreacties in de cellen, meestal in de kern van de tumorcellen voor ER en PR. In de praktijk kan de drempel voor positiviteit per richtlijn variëren (vaak 1% of meer van tumorcellen vertonen staining). Hormoonreceptorpositiviteit kan ook voorkomen bij andere weefsels, waar het de kans op respons op hormoontherapie beïnvloedt.