gokprikkels

Gokprikkels zijn stimuli die gokgedrag kunnen uitlokken bij personen die gevoelig zijn voor gokken, bijvoorbeeld bij een gokstoornis of bij mensen die regelmatig in gokomgevingen komen. Ze kunnen extern zijn, zoals visuele signalen, geluiden of geuren, of intern, zoals emoties of stemmingen die associaties met gokken oproepen.

Voorbeelden van gokprikkels: externe prikkels zijn televisiereclames, banners, het zien van een casino, de nabijheid van gokfaciliteiten of het geluid van gokkasten. Interne prikkels zijn stress, verveling, plezierige stemmingen of de herinnering aan een eerdere overwinning of near miss. Prikkels worden vaak geassocieerd met winsten eller verliezen en kunnen daardoor sterke cravings teweegbrengen.

De onderliggende mechanismen berusten in klassieke conditionering en cue-reactiviteit: gokomstandigheden worden gekoppeld aan bevrediging of opluchting, waardoor ze bij toekomstige blootstelling automatisch cravings kunnen oproepen. Dit gaat gepaard met fysiologische arousal en activatie van beloningsprocessen in de hersenen, wat het risico op terugval vergroot bij mensen met gokgedragproblemen.

Impact en klinische relevantie: gokprikkels kunnen leidt tot verhoogde drang tot gokken en soms tot terugval, vooral bij mensen die proberen controle te krijgen over hun gokgedrag. In onderzoek worden gokprikkels vaak gebruikt in cue-reactivity paradigmages om craving en responsdaling te bestuderen.

Behandeling en preventie: benaderingen richten zich op het verminderen van blootstelling aan prikkels, het versterken van copingstrategieën, cognitieve gedragstherapie en het ontwikkelen van een plan bij cravings. Professionele hulp, zelfuitsluiting en steun uit leefstijl- of verslavingszorg worden aanbevolen om gokprikkels beter te hanteren.