fungiciden

Fungiciden zijn stoffen of mengsels die bedoeld zijn om schimmels te voorkomen of te bestrijden die plantenziekten veroorzaken. Ze worden toegepast in de landbouw en tuinbouw, bij gewassen en in opslag, en soms bij zaadbehandeling en post-harvestbehandeling om verliezen door schimmelinfecties te beperken.

Er bestaan chemische en biologische fungiciden. Chemische middelen omvatten onder meer subgroepen zoals sterolbiosynthese-inhibitors (DMIs/azolen), QoI-strobilurines en dithiocarbamaten (zoals Mancozeb). Ook koperhoudende en zwavelhoudende producten komen voor. Biologische fungiciden gebruiken levende organismen (bijv. Trichoderma) of natuurlijke afwijkingen die ziektegronden in toom houden. Fungiciden kunnen worden toegepast als contactmiddelen die het oppervlak beschermen of als systemische middelen die de plant binnenkomen en zowel beschermend als curatief kunnen zijn.

Toepassing gebeurt doorgaans als foliaire sprays, gedruppel of zaadbehandling, en bij opslag kan een fungicide als coating of behandeling fungeren. De werking kan bestaan uit het remmen van celmembraan- of celwandsynthese, verstoring van metabolische routes in de schimmel of directe dood van het schimmelweefsel. Soms leveren combinaties van werkingsmechanismen een breder bereik en langere bescherming.

Regelgeving en veiligheid spelen een centrale rol. Fungiciden worden geregistreerd door nationale en supranationale autoriteiten met beoordeling van risico’s voor mens, milieu en voedselveiligheid. MRL’s (maximum residue limits) bepalen toegestane residuen in voedsel. Beheer van resistentie is cruciaal: rotatie van middelen, combinatie van verschillende werkingsmechanismen en geïntegreerde gewasbescherming helpen verspreiding van resistente schimmels tegen te gaan. Historisch ontstonden de eerste fungiciden in de 19e eeuw met kopersulfaat en Bordeaux-mengel, waarna de moderne middelen zich hebben ontwikkeld.