fibrinogeenniveau

Fibrinogeenniveau verwijst naar de hoeveelheid fibrinogeen in het plasma en is een belangrijke maat voor de bloedstolling. Fibrinogeenniveau wordt in de lever geproduceerd en is aangeduid als factor I; het fibrinogeen wordt door het enzym thrombin omgezet in fibrine, waarmee een stabiel stolsel ontstaat. Daarnaast is fibrinogeen een acute-fase eiwit: de niveaus stijgen bij ontstekingen, weefselschade en zwangere toestand, en kunnen dalen bij leverziekte, massale bloedingen of consumptiecoagulopathieën zoals disseminerende intravasale stolling (DIC).

Normale waarden variëren afhankelijk van het laboratorium, maar liggen meestal tussen circa 2,0 en 4,0 g/L (200–400 mg/dL). De meting kan op verschillende manieren gebeuren: de Clauss-methode beoordeelt de functionele fibrinogeenactiviteit, terwijl immunologische methoden de hoeveelheid fibrinogeen als stof meten. Faktoren als zwangerschap, hormoontherapie, roken en leeftijd kunnen de fibrinogeenwaarden beïnvloeden.

Bij laag fibrinogeenniveau spreekt men van hypofibrinogenemie of afibrinogenemie, wat kan voorkomen bij aangeboren stoornissen, leverfalen,DIC, ernstige bloeding of uitgebreide bloedtransfusies. Een hoog fibrinogeenniveau, hyperfibrinogenemie, kan optreden bij ontstekingen, infecties, zwangerschap, oestrogeentherapie, roken en verhoogd risico op trombose geven. De interpretatie van fibrinogeenniveau gebeurt altijd in samenhang met andere bloedingen-stollingstesten zoals PT, aPTT, het aantal bloedplaatjes en D-dimeer.

Toepassingen omvatten diagnostiek van stollingsstoornissen, preoperatieve screening, follow-up bij lever- en ontstekingsziekten en monitoring van behandelingen die het fibrinogeenniveau beïnvloeden. Behandeling bij significante hypo- of afibrinogeneremie omvat vaak toediening van fibrinogeenconcentraat of cryoprecipitaat, terwijl de onderliggende oorzaak wordt aangepakt.