Home

exteroceptie

Exteroceptie is het proces waarbij een organisme prikkels uit de buitenwereld waarneemt via de zintuigen. Het omvat de klassieke zintuigen: zicht, gehoor, ruiken, proeven en voelen. De relevante receptoren bevinden zich in ogen, oren, huid, tong en neus. Receptoren zetten stimuli om in zenuwsignalen die via zenuwen naar de hersenen worden geleid en daar worden verwerkt.

Exteroceptie onderscheidt zich van interoceptie en proprioceptie. Interoceptie verwijst naar waarneming van interne lichamelijke toestanden zoals

Mechanismen en verwerking. Receptoren zoals fotoreceptoren, chemoreceptoren en mechanoreceptoren werken als transducers. De signalen reizen langs

Wetenschappelijk en praktisch belang. Bestudering van exteroceptie omvat sensorische functiestoornissen, perceptuele illusies en multisensorische integratie. Het

honger,
dorst
en
emoties,
terwijl
proprioceptie
de
positie
en
beweging
van
het
eigen
lichaam
rapporteert.
Exteroceptie
registreert
prikkels
van
buitenaf,
zoals
licht,
geluiden,
geuren
en
tastprikkels
op
de
huid.
zenuwbanen
naar
specifieke
hersengebieden:
visuele
informatie
naar
de
occipitale
cortex,
auditieve
informatie
naar
de
temporale
cortex,
somatosensorische
informatie
naar
de
pariëtale
kwab,
evenals
smaak-
en
reukcentra.
Het
brein
combineert
en
interpreteert
deze
signalen
en
vormt
een
coherent
beeld
van
de
externe
wereld.
begrip
is
relevant
voor
neurologie,
psychologie,
kunstmatige
sensorische
systemen
en
ergonomie.