elastograafiat

Elastograafiat is een verzamelnaam die in sommige bronnen wordt gebruikt voor elastografie, een groep beeldvormingstechnieken die de stijfheid van weefsels in kaart brengen. Het onderliggende principe is dat gezonde en pathologische weefsels verschillen in stijfheid, en dat deze verschillen kunnen worden gevisualiseerd en soms gekwantificeerd om diagnostische en follow-up-beslissingen te ondersteunen.

Er bestaan verschillende modaliteiten binnen de elastografie. Ultrasone elastografie omvat strain elastography, waarbij handmatige compressie wordt gebruikt om relatieve stijfheidbeelden te verkrijgen, en shear wave elastography (SWE), dat de snelheid van schuifgolven meet en daarmee de stijfheid in kilopascal afleidt. Magnetic resonance elastography (MRE) gebruikt mechanische trillingen en MRI om de propagatie van trillingen te volgen en kwantitatieve stijfheidskaarten te genereren.

Toepassingen van elastograafiat omvatten onder meer de beoordeling van leverfibrose en levercirrose, diagnostiek en karakterisering van borst- en schildklierknobbels, prostaatkanker en pancreaspathologie, evenals musculoskeletale aandoeningen. Het kan diagnostische informatie aanvullen bij traditionele beeldvorming en dienen als hulpmiddel bij monitoring van ziekteprogressie of respons op behandeling.

Voordelen zijn onder andere de non-invasieve aard en de mogelijkheid tot kwantitatieve of semi-kwantitatieve stijfheidsinformatie, wat aanvullende diagnostiek kan verminderen of gericht kan inzetten. Nadelen en beperkingen bestaan uit variabiliteit tussen merken en apparaten, afhankelijkheid van correcte technieken zoals voldoende compressie bij strain-elastografie, en artefacten door beweging of ademhaling. Daarnaast is standardisatie tussen systemen nog niet overal volledig gerealiseerd, waardoor directe vergelijking tussen onderzoeken soms lastig blijft.

Elastograafiat blijft zich ontwikkelen, met vooruitgang in techniek, klinische toepassingen en data-analyse, waaronder AI-ondersteunde interpretatie. Waardevolle precisering vereist verdere standardisatie en consensus in klinische praktijk.