droogtegebieden

Droogtegebieden zijn regio's waar gedurende langere perioden een tekort aan neerslag optreedt, waardoor bodemvocht schaars wordt, grondwaterstanden dalen en de aanvoer van water uit beken en rivieren afneemt. De droogte kan leiden tot lagere rivierafvoeren, minder beschikbaar drinkwater en nadelige effecten op ecosystemen, landbouw en economie.

Drie vormen van droogte worden onderscheiden: meteorologische droogte (neerslagtekort), hydrologische droogte (lagere waterstanden in rivieren, meren en groundwater) en agrarische droogte (bodemvochttekort dat gewassen beïnvloedt). De interactie tussen deze vormen bepaalt de uiteindelijke druk op watervoorziening en landbouw.

Indicatoren en monitoring omvatten metingen zoals de Standardized Precipitation Index (SPI) en de Standardized SPEI, die neerslagtekorten over verschillende tijdschalen weergeven. Daarnaast volgen waterschappen en meteorologische instituten bodemvocht, grondwaterstanden en rivierafvoeren om droogteperioden te registreren en te anticiperen op benodigde maatregelen.

Oorzaken en drijfveren zijn onder meer klimaatverandering, die frequentie en intensiteit van droogte kan verhogen, regionale variaties in neerslagpatronen en menselijke veranderingen in landgebruik en waterbeheer. Infrastructuur en drainage kunnen de hydrologie beïnvloeden en de veerkracht van een gebied bepalen.

Impact en beleid: droogte raakt landbouw, drinkwatervoorziening, industrie, energieproductie en ecosystemen. Beheer vindt plaats via droogteplannen, waterbeheerders zoals waterschappen en regelgeving rondom watertoewijzing en noodmaatregelen tijden droogte.

Adaptatie en mitigatie richten zich op waterbesparing, efficiënte irrigatie, droogtebestendige gewassen, opslag en hergebruik van water, en verstandig grondwaterbeheer om veerkrachtige watervoorziening te waarborgen.