driepuntsverlichting

Driepuntsverlichting is een basisopstelling in fotografie en film waarmee een onderwerp modellering krijgt, diepte ontstaat en het onderwerp loskomt van de achtergrond. De opstelling maakt gebruik van drie soorten licht: sleutellicht, vullicht en tegenlicht of randlicht.

Het sleutellicht (sleutel- of hoofdlicht) is de belangrijkste lichtbron. Meestal bevindt het zich aan circa 30 tot 45 graden ten opzichte van de camera en iets boven ooghoogte van het onderwerp. Het bepaalt de vorm en de schaduwen op het gezicht. Het vullicht verzacht de schaduwen die door het sleutellicht ontstaan en komt aan de tegenovergestelde kant, vaak met een lagere intensiteit. Het tegenlicht of randlicht licht het onderwerp van achteren op en zorgt voor een lichte halo of rand langs de contouren, waardoor scheiding van de achtergrond ontstaat.

De kwaliteit en verhouding van de drie bronnen bepalen de gewenste uitstraling. Een zacht, open licht met een lage contrastverhouding (bijvoorbeeld sleutel en vullicht in een verhouding van ongeveer 2:1) levert een heldere, vriendelijke look. Een groter contrast (bijvoorbeeld 6:1 of hoger) kan een dramatische, low-key stijl opleveren. Diffusion, softboxen, umbrellas en reflectoren worden vaak gebruikt om het licht te verzachten. Kleurtemperatuur kan worden afgestemd op de setting (ongeveer 3200 K voor kunstlicht en 5600 K voor daglicht); bij gemengde bronnen kunnen kleurfilters of gels nodig zijn.

Driepuntsverlichting is een flexibele en veelgebruikte basisopstelling voor portretten, interviews en situaties waarbij een duidelijke subject-achtergrond scheiding gewenst is. Het kan worden aangepast of uitgebreid met extra bronnen om complexere belichting te realiseren.