brandwerendheidsklassen

Brandwerendheidsklassen zijn classificaties die aangeven hoelang een bouwonderdeel bestand is tegen brand. Ze beschrijven in hoeverre een constructie element de verspreiding van vuur en rook vertraagt, en het behoud van draagkracht en isolatie garandeert gedurende een vast tijdsinterval. Deze klassen vormen een kernonderdeel van brandveilig ontwerp en zijn vastgelegd in nationale bouwregelgeving en Europese normen.

De klassen worden vastgesteld door gestandaardiseerde proeven volgens normen zoals EN 13501-2 en EN 1363-1. Tijdens de test wordt een monsterelement blootgesteld aan een standaardbrandschema; op basis van de tijd tot falen—wanneer de integriteit of draagvermogen verloren gaat, of de isolatie toeneemt of afneemt—toekent men een brandwerendheidsklasse. Veel voorkomende classificaties zijn EI-waarden, bijvoorbeeld EI 30, EI 60, EI 90 en EI 120, waarbij EI staat voor gecombineerde waarden voor integriteit en isolatie. In sommige gevallen kan alleen E (integriteit) of I (isolerende werking) apart worden genoemd. Daarnaast bestaan er aparte systemen voor reactie op brand (A–F) die iets anders meten.

Toepassing en belang: brandwerendheidsklassen bepalen welke bouwonderdelen of wanden, plafonds, vloeren en deuren voldoen aan de vereiste brandveiligheid in een gebouw. Ze beïnvloeden de indeling in brandcompartimenten en de mogelijkheid voor veilige evacuatie, en ze zijn leidend voor ontwerp, aanneming en toezicht volgens Bouwbesluit en Europese regelgeving.

Implementatie: fabrikanten certificeren vaak de brandwerendheidsklasse van producten met testrapporten van erkende laboratoria. Uitvoerige documentatie ondersteunt naleving en toezicht, en kan onderdeel uitmaken van attesten en keurmerken.