bloeminductie

Bloeminductie is het proces waarbij een plant van de vegetatieve groeifase overgaat naar de reproductieve fase en bloemknoppen ontwikkelen. De overgang wordt bepaald door een wisselwerking tussen externe signalen uit de omgeving en de interne ontwikkelingsstatus van de plant. Het doel is een tijdstip waarop de plant geschikt is om bloemen te vormen en bloei te ondersteunen.

In veel planten ontstaat het inductiesignaal in de bladeren, die cues zoals daglengte en temperatuur waarnemen. Bij fotoperiodische planten bepaalt de lengte van dag en nacht of bloemontwikkeling wordt geactiveerd. Een florigen-achtig signaal, vaak gemerkt door FT-achtige eiwitten, verplaatst zich via het floeemsysteem naar de meristeem en activeert genen die de bloemontwikkeling in gang zetten. Vernalisatie, een langdurige kouperiode, kan vereist zijn om bepaalde soorten te laten bloeien of om bloeminductie mogelijk te maken. Hormonen zoals gibberellinen kunnen de inducerende signalen versterken of remmen, afhankelijk van soort en groeistadium. Ook de leeftijd van de plant speelt een rol; een juvenile stadium moet voorbij zijn voordat inductie effectief kan optreden.

Er bestaan verschillende patronen van bloeminductie: korte-dagplanten bloeien wanneer de nachten lang genoeg zijn; lange-dagplanten bloeien bij voldoende lichtinval of korte nachten; dag-neutrale planten tonen minder afhankelijkheid van daglengte maar reageren wel op andere cues.

In de tuinbouw en landbouw wordt bloeminductie beheerst door aanpassingen van de lichtperiode, temperatuur en, waar nodig, koudebehandeling. Dit helpt om bloei te sturen en productiecycli te synchroniseren.