bloeduitstorting

Een bloeduitstorting is de uitstropping van bloed in cellen en weefsel onder de huid als gevolg van beschadiging van kleine bloedvaten. Het leidt tot verkleuringen die in eerste instantie rood of blauw zijn en later groenachtig of geel kunnen worden naarmate het bloed wordt afgebroken. In sommige gevallen verschijnt een bloeduitstorting als een plaatselijke zwelling of pijn. Een grotere opeenhoping bloed kan een hematoom genoemd worden; een hematoom is meestal een grotere, meer lokale ophoping van bloed in een afgesloten ruimte.

Oorzaken van bloeduitstortingen zijn onder meer letsel door een stoot of val, sportblessures en andere vormen van trauma. Daarnaast kunnen bloedingen spontaan optreden bij bloedingsstoornissen, bij gebruik van antistollingsmiddelen of antiplateletmiddelen, bij vitamine C-tekort, ouderdom of andere aandoeningen die de bloedvaten verzwakken. De frequentie en intensiteit kunnen variëren afhankelijk van leeftijd, algemene gezondheid en medicatiegebruik.

Diagnose is meestal klinisch gebaseerd op het zichtbare letsel en de klachten. Bij onbekende of terugkerende bloedingen kan een arts bloedonderzoek doen om de bloedstolling te controleren (bijv. bloedplaatjes, PT/INR, aPTT) en om onderliggende oorzaken uit te sluiten. In sommige gevallen kan beeldvorming nodig zijn bij diepe of omvangrijke bloedingen.

Behandeling is vaak conservatief: rust, ijs toedienen in de eerste 24 tot 48 uur, compressie en elevatie kunnen zwelling verminderen. Pijnstilling gebeurt meestal met paracetamol; bij grotere bloedingen kan medische evaluatie noodzakelijk zijn. NSAID’s worden soms vermeden omdat ze de bloedingsneiging kunnen verhogen. Preventie omvat voorzichtigheid bij risicovolle activiteiten, bescherming van kwetsbare plekken, en bij mensen met antistollingsmiddelen overleg met een arts over medicatiegebruik en dosering. De meeste bloeduitstortingen verdwijnen vanzelf binnen één tot drie weken. Bij herhaalde of spontane bloedingen is medische evaluatie aanbevolen.