behandelrespons

Behandelrespons verwijst naar de meetbare verandering in de toestand van een patiënt na een medische interventie, zoals medicatie, chirurgie of therapie. Een behandeling kan leiden tot verbetering, stabilisatie of soms achteruitgang. In de klinische praktijk en in onderzoek wordt geprobeerd de respons objectief en reproduceerbaar te beschrijven met behulp van klinische bevindingen, laboratorium- en beeldvormingsresultaten en door de patiënt gerapporteerde ervaringen.

In verschillende vakgebieden bestaan specifieke criteria om behandelrespons te definiëren. In de oncologie worden bijvoorbeeld responscriteria zoals RECIST gebruikt, met categorieën als complete respons, partiële respons, stabiele ziekte en progressieve ziekte. In reumatologie of endocrinologie bestaan aanvullende of aparte criteria (bijvoorbeeld ACR20/50/70 in some rheumatologische aandoeningen). In de psychiatrie kan behandelrespons worden afgeleid uit veranderingen in symptoomschalen of klinische indruk, bijvoorbeeld een significante afname van symptomen binnen een afgesproken tijdsraming. In infectieziekten kan respons betekenen dat klinische tekenen verbeteren of dat microbiologische bewijslast verdwijnt.

Behandelrespons wordt vastgesteld door een combinatie van objectieve metingen (imaging, biochemische markers) en subjectieve uitkomsten (patiënttevredenheid, kwaliteit van leven, gemelde klachten). De tijd tot het optreden van respons verschilt per aandoening en behandeling en kan variëren van dagen tot maanden. Interpretatie van behandelrespons moet rekening houden met factoren zoals adherence, farmacokinetiek, ziekteprogressie en bijwerkingen. Behandelrespons is een belangrijke uitkomst voor besluitvorming in klinische zorg en onderzoekscontexten.