antisubsidieheffingen

Antisubsidieheffingen zijn importtarieven die een land kan opleggen aan goederen uit een land dat subsidies verleent aan zijn producenten. Het doel is om de concurrentie op een eerlijke manier te beschermen wanneer subsidies prijzen kunstmatig verlagen of markttoegang verstoren, zodat binnenlandse producenten niet onredelijk worden benadeeld.

Volgens de WTO-regels kunnen overheden antisubsidieheffingen nemen wanneer geconcludeerd wordt dat subsidies bijdragen aan materiële schade of een aantasting van een eerlijke concurrentie, en er een causaal verband bestaat met de ingevoerde goederen. De maatregel moet worden gebaseerd op een onafhankelijk onderzoek en voldoen aan procedures die voorafgaan aan de oplegging van heffingen.

Procesmatig verloopt een antisubsidieonderzoek doorgaans als volgt: een binnenlandse industrie dient een klacht of verzoek in bij de bevoegde handelsautoriteit; er volgt een onderzoeksperiode waarin subsidies, hun hoogte en de effecten op de markt worden beoordeeld; bij bevestiging kunnen voorlopige maatregelen worden genomen en vervolgens definitieve heffingen volgen. De inzet van maatregelen is meestal tijdelijk en kan na een beoordeling worden verlengd of opgeheven.

Reikwijdte en vorm: antisubsidieheffingen bestrijken meestal specifieke producten of sectoren en kunnen ad valorem zijn (een percentage van de invoerwaarde) of een vast bedrag per eenheid. Ze worden toegepast om subsidieverstrekking in het buitenland te compenseren en de werking van de markt te herstellen.

Relatie met andere instrumenten: vaak toegepast naast anti-dumpingmaatregelen; beide vormen van handelssanering zijn bedoeld om oneerlijke handelspraktijken aan te pakken. De regels zijn vastgelegd in multilaterale afspraken onder de WTO en moeten aan strikte criteria voldoen.

Kritiek en uitvoering: antisubsidieheffingen kunnen handelsspanningen veroorzaken en vereisen grondig feitenonderzoek en transparante procedures om misbruik te voorkomen.