Zinkgehalte

Zinkgehalte is de hoeveelheid zink die aanwezig is in een stof of product, meestal uitgedrukt als milligram zink per kilogram stof (mg/kg) voor vaste stoffen of milligram per liter (mg/L) voor vloeistoffen. Het zinkgehalte is een belangrijke parameter in voeding, voedselchemie, milieu en landbouw.

In voedingsmiddelen variëren de zinkgehalten sterk. Dierlijke producten zoals schaaldieren en schelpdieren, vlees en zuivel bevatten doorgaans meer zink dan plantaardige bronnen. Oesters en runderlever zijn van nature rijk aan zink. Plantaardige bronnen zoals peulvruchten, noten en volkorengraan dragen bij, maar de biologische beschikbaarheid is vaak lager door fytaten.

Metingen van zinkgehalte worden in laboratoria uitgevoerd na passende monstervoorbewerking. Typische analysetechnieken zijn atomaire absorptiespectrometrie (AAS), ICP-OES en ICP-MS. Eenheden variëren afhankelijk van de toestand en analyse, bijvoorbeeld mg/kg voor vaste monsters of mg/L voor oplossingen, met gebruik van gestandaardiseerde referentiemethoden.

In voeding bepaalt het zinkgehalte de aanbevolen dagelijkse inname. Volwassenen hebben doorgaans 8–11 mg/dag nodig, afhankelijk van het land. Tekorten kunnen leiden tot groeiachterstand en verminderde immuniteit. Een te hoge inname kan giftig zijn; er bestaan bovengrenzen (UL) die variëren per land.

In bodem- en milieuwetenschappen wordt het zinkgehalte ook gebruikt om de beschikbaarheid voor gewassen te beoordelen. Bodemzink hangt af van factoren zoals pH en organische stof. Lage zinkgehalten kunnen leiden tot deficiënties bij planten; bemesting en milieumonitoring zijn relevante toepassingen.