Ziekteverlofuitkeringen

Ziekteverlofuitkeringen is de overkoepelende term voor de betalingen die een werknemer ontvangt tijdens ziekte in Nederland. De Nederlandse regeling kent verschillende fasen en uitvoerders, afhankelijk van de duur van het ziekteverlof en de aard van de arbeidsovereenkomst.

Loondoorbetaling bij ziekte (eerste twee jaar) valt meestal onder de verantwoordelijkheid van de werkgever. Gedurende maximaal 104 weken moet de werknemer gedurende ziekte ten minste een percentage van het loon ontvangen, vaak 70 procent, maar in veel cao’s of bedrijfsafspraken kan dit hoger liggen. De werkgever blijft doorgaans verantwoordelijk voor re-integratie en maakt gebruik van de bedrijfsarts of arbodienst om te bepalen wanneer en hoe de werknemer kan terugkeren naar werk. Het proces wordt mede gestuurd door de poortwachterafspraken (re-integratieverplichtingen) die eisen dat werkgever en werknemer actief werken aan terugkeer naar werk.

Ziektewetuitkering (Ziektewet) wordt via UWV verstrekt aan werknemers die geen loonbetaling van de werkgever ontvangen of wier dienstverband eindigde terwijl ziekte voortduurde. De uitkering is bedoeld als inkomen tijdens ziekte en is doorgaans gekoppeld aan het loon en aan wettelijke kaders. Ziektewetuitkeringen gelden voornamelijk voor werknemers die onder de Ziektewet vallen, zoals bepaalde flexibele of tijdelijke werknemers.

Na twee jaar ziekte kan, afhankelijk van de arbeidsongeschiktheid, een beroep worden gedaan op WIA-uitkeringen via UWV. Hierbij onderscheiden we IVA (Inkomensvoorziening Volledig Arbeidsongeschikten) voor volledige en blijvende arbeidsongeschiktheid en WGA (Werkhervatting Gedeeltelijk Arbeidsongeschikten) voor gedeeltelijke arbeidsongeschiktheid. De uitkeringen hangen af van het eerdere inkomen en de inschatting van (verdere) arbeidsvermogen, met instrumenten voor re-integratie en revalidatie.