Ziektemodificerende

Ziektemodificerende middelen zijn behandelingen die bedoeld zijn om het beloop van een ziekte te beïnvloeden, met als doel de ziekteactiviteit te remmen en schade aan weefsels te voorkomen of te verminderen. Dit staat in contrast met symptoomgerichte therapie die vooral klachten verlicht.

Ziektemodificerende middelen worden vooral toegepast bij auto-immuun- en ontstekingsziekten, zoals reumatoïde artritis, ziekte van Crohn, colitis ulcerosa, psoriasis en multiple sclerose. Ze zijn onder te verdelen in verschillende categorieën: klassieke (conventionele) DMARDs zoals methotrexaat, sulfasalazine, hydroxychloroquine en leflunomide; biologische DMARDs (bDMARDs) zoals anti-TNF-remmers en andere biologica die specifieke immuunroutes blokkeren; en gerichte synthetische DMARDs (tsDMARDs) zoals JAK-remmers die signaleringsroutes in monoklonale stappen remmen.

Werkingsmechanismen variëren van remming van ontstekingsmediatoren tot modulatie van de activiteit van specifieke immuuncellen. Door deze acties kunnen ziekteactiviteit en radiologische schade afnemen, en soms remt dit de achteruitgang van functie. Het effect is vaak niet onmiddellijk en vereist langdurige behandeling en monitoring.

Veiligheid en monitoring vormen belangrijke aspecten: aannemen van infectierisico, lever- of nierfunctiestoornissen en bloedbeeldveranderingen. Daarom zijn regelmatige controles, bloedtesten en evaluaties door een arts noodzakelijk. Ziektemodificerende middelen kunnen de kwaliteit van leven verbeteren, maar ze zijn meestal geen genezing en komen met afwegingen tussen baten, risico’s en kosten.