Webadressen

Een webadres, meestal aangeduid als URL (Uniform Resource Locator), is een adres waarmee een resource op het wereldwijde web geïdentificeerd en opgevraagd kan worden. Een webadres bevat doorgaans een paar kernonderdelen: een protocol (zoals http of https), een hostnaam met een domeinnaam, een pad naar de gewenste resource, en soms queryparameters en een fragment. Deze structuur maakt het mogelijk resources wereldwijd te lokaliseren en toegankelijk te maken.

De belangrijkste onderdelen zijn: protocol, hostnaam, optioneel een poortnummer, pad, querystring en fragment. Het protocol bepaalt hoe de resource opgehaald wordt; de hostnaam verwijst naar een server; het pad specificeert de locatie op die server; de querystring geeft aanvullende parameters; het fragment (na een #) wijst naar een gedeelte van de resource.

URL is een subtype van URI (Uniform Resource Identifier). In de praktijk wordt de term URL vaak voor elk webadres gebruikt. Domeinnamen in het URL worden vertaald naar IP-adressen via het Domain Name System (DNS). Domeinnamen registreren gebeurt via erkende registrars; ICANN beheert globale toewijzing van domeinnamen en top-level domains (TLD’s) zoals .com, .net, .org en landelijk gerichte domeinen.

Beveiliging en privacy zijn bepalend voor moderne webadressen: HTTPS versleutelt verkeer tussen browser en server met TLS en is de standaard geworden; certificaten voeren validatie uit zodat gebruikers de identiteit kunnen verifiëren. URL-codering en normalisatie zorgen voor correcte verwerking van speciale tekens en voorkomen dubbele inhoud door verschillende URL-versies.

Gebruik en praktijken: webadressen worden gebruikt bij klikken op koppelingen, het delen van links en het bookmarken van pagina's. Best practices omvatten een duidelijke en consistente structuur, het vermijden van lange onleesbare adressen, en het toepassen van redirects (bijv. 301) bij wijzigingen in een site.