Vervuilingsbarrière

Vervuilingsbarrière is een verzamelterm voor maatregelen die bedoeld zijn om de verspreiding van verontreinigingen in bodem, grondwater of oppervlaktewater te voorkomen of te beperken. Ze wordt toegepast bij verontreinigde locaties, bij opslag of verwerking van gevaarlijke stoffen en bij bescherming van drinkwaterbronnen of kwetsbare schoonwatersystemen.

Verschillende typen barrières bestaan. Fysieke barrières sluiten de ondergrond af met ondoorlaatbare lagen of constructies, zoals kleilagen, geosynthetische liners of slurry- of groutwanden (cut-off walls) bij stortplaatsen en opslaglocaties. Hydraulische barrières creëren een gecontroleerde waterbeweging die migratie vertraagt of blokkeert, bijvoorbeeld door gezogen of gepompt groundwater niveau. Chemische barrières omvatten permeabele barrières die verontreinigingen chemisch of biologisch afbreken terwijl water erdoorheen stroomt, zoals permeabele reactive barriers. Biologische barrières kunnen planten of microben inzetten die verontreinigingen immobiliseren of afbreken. Liner-systemen bij afvalheuvels, opslagterreinen en industriële sites bestaan uit waterdichte lagen (HDPE, GCLs) gecombineerd met drainage om lekkages tegen te houden.

Toepassingen omvatten isolatie van plumes in de bodem- en groundwater, voorkoming van lekkage naar drinkwaterbronnen, en containment van lekkage in stortplaatsen of industriële complexen. Ontwerp en evaluatie vereisen karakterisering van geologie, hydrauliek en chemische eigenschappen van de verontreiniging, evenals risico- en kostenafwegingen. Monitoring met boorkernen, piezometers en watermonsters is essentieel om prestaties en langetermijnstabiliteit te beoordelen. Voordelen zijn gereduceerde verspreiding en bescherming van bronnen; nadelen zijn kosten, onderhoud en het risico op falen bij lange termijn.