oppervlaktewater

Oppervlaktewater is het water dat zich op het aardoppervlak bevindt en niet in de ondergrond. Het omvat rivieren, beken, meren, vijvers en kunstmatige depots zoals reservoirs en kanalen. Ook kustwateren en andere wateren langs de kust vallen onder oppervlaktewater omdat ze direct in contact staan met het landoppervlak en de atmosfeer.

In de milieuwetenschap wordt oppervlaktewater vaak onderverdeeld in zoetwater en brak/zoutwater. Belangrijke categorieën zijn stromend water (rivieren en beken), stilstaand water (meren en plassen) en overgangswateren zoals estuaria, evenals kustwateren. Deze verschillende typen kennen uiteenlopende ecologische functies en beheersuitdagingen.

Kwaliteit en beheer van oppervlaktewater hangen af van zowel ecologische als chemische factoren. In de Europese Unie speelt de Water Framework Directive een centrale rol: het doel is een goede tot zeer goede toestand van alle oppervlaktewaterlichamen, waarbij monitoring, emissiebeperkingen en waterzuivering belangrijke instrumenten zijn. Behandelings- en vergunningsregels, alsmede maatregelen tegen verontreiniging en eutrofiëring, dragen bij aan het behoud van de waterkwaliteit.

Het belang van oppervlaktewater ligt in talrijke functies: drinkwaterproductie, irrigatie, energieopwekking, transport en recreatie, naast het bieden van habitats voor vele planten- en diersoorten. Uitdagingen voor oppervlaktewater zijn onder meer verontreiniging, verzuring, eutrofiëring en de effecten van klimaatverandering en extreme weersomstandigheden.

Zie ook: grondwater, waterkringloop.