Tariefbanden

Tariefbanden zijn ranges van inkomen waarop verschillende belastingtarieven van toepassing zijn. Ze vormen een kenmerk van progressieve belastingsystemen: naarmate het inkomen hoger is, beweegt een groter deel van het inkomen naar een band met een hoger tarief. Het doel is een belastingdruk die in beginsel zwaarder weegt voor hogere inkomens.

In de gebruikelijke opzet wordt het te belasten inkomen opgedeeld in banden. De eerste band wordt belast tegen het laagste tarief, de volgende band tegen een hoger tarief, enzovoort. Het totale bedrag aan belasting is de som van de bedragen per band. Het deel van het inkomen dat in de hoogste toepasselijke band valt noemt men het marginale tarief; het gemiddelde tarief geeft aan welk percentage van het totale inkomen feitelijk aan belasting afgaat. De drempels en tarieven worden wettelijk vastgesteld en vaak jaarlijks aangepast door indexering.

Het aantal en de hoogte van tariefbanden verschilt per land en per jaar; veel systemen kennen twee tot meerdere banden. Voorbeelden zijn doorgaans gericht op een combinatie van lage, midden- en hoge inkomensniveaus. Tariefbanden beïnvloeden inkomensprikkels, de nivellering van de belastingdruk en de belastingplanning; bracket creep ontstaat als Latere inflatie de drempels laat verschuiven zonder aanpassingen, waardoor meer mensen in hogere bands terechtkomen.

Naast inkomstenbelasting kunnen ook andere belastingen of premies werkingsprincipes met tariefbanden kennen, bijvoorbeeld bij specifieke aftrekposten of lasten die een lagere of hogere tariefcategorie kennen. Voor- en nadelen van tariefbanden worden vaak besproken in termen van progressiviteit, complexiteit en eerlijkheid.