Stormvloedbarrières

Stormvloedbarrières zijn beweegbare waterkeringen langs de Noordzeekust en in estuaria van Nederland, bedoeld om land onder zeeniveau te beschermen tegen stormvloeden en extreme getijden. Tegelijk moeten ze de waterhuishouding, scheepvaart en ecologie zoveel mogelijk intact laten.

Ze zijn onderdeel van het Delta Works, een grootschalig veiligheids- en waterbeheersingsprogramma na de watersnoodramp van 1953. De bekendste voorbeelden zijn de Oosterscheldekering, een systeem van verstelbare compartimenten met sluizen die de Oosterschelde kunnen afsluiten bij dreiging; en de Maeslantkering, twee enorme beweegbare deuren bij de Nieuwe Waterweg nabij Rotterdam. Ook andere keringen en dammen vormen samen met dijken en sluizen een geïntegreerd beschermingsnetwerk. De bouw van deze werken heeft bijgedragen aan een drastische verlaging van het overstromingsrisico voor grote bevolkings- en economische zones in Nederland.

Werkingsprincipe: in normale omstandigheden blijven de barrières open zodat water en sediment vrij kunnen uitwisselen en de scheepvaart doorgaat. Bij een naderende storm of stijgende zeewatervoorraad kunnen de deuren of sluizen automatisch of handmatig worden gesloten. De Maeslantkering reageert op sensorgegevens en weersverwachtingen en sluit automatische deuren, terwijl de Oosterscheldekering geleidelijk kan worden afgesloten met verstelbare sluizen, gericht op een balans tussen veiligheid, waterkwaliteit en ecologie.

Impact en beheer: stormvloedbarrières beschermen miljoenen mensen en vitale infrastructuur, maar vragen continu onderhoud, monitoring en afstemming met milieu- en ruimtelijke planning. Het onderhoud en de operationele regie liggen bij Rijkswaterstaat, in het kader van het nationale Delta Programma en regionale samenwerking.