Stikstoftekort

Stikstoftekort is een situatie waarin planten onvoldoende stikstof uit de bodem kunnen opnemen om gezonde groei en opbrengst te realiseren. Stikstof is een essentiële bouwstof voor eiwitten, chlorofyl en celgroei. Tekorten komen vooral voor op zandige gronden, na hevige uitspoeling en bij gewassen met een hoge stikstofbehoefte. Symptomen zijn onder meer geelverkleurende oudere bladeren (chlorose), vertraagde groei en lagere opbrengsten; bij ernstige tekorten kan de hele plant stagneren en zijn zij minder bestand tegen ziekten.

Oorzaken en diagnose: stikstoftekort ontstaat wanneer de bodem stikstof niet voldoende aan de planten kan leveren, bijvoorbeeld door uitspoeling, lage organische stof, of een bemestingsstrategie die te weinig of te laat is. Diagnostiek gebeurt via bodemonderzoek naar minerale stikstof (NO3- en NH4+), bladonderzoek en het volgen van de teeltresultaten. Een combinatie van observaties en testresultaten helpt om tijdig te handelen.

Beheer en preventie: stikstofbemesting afstemmen op de bodemtoestand en de teeltbehoefte, met tijdige en mogelijk opgesplitste toediening. Ook inzet van organische bronnen (zoals compost of stalmest) en groenbemesters kan de stikstofvoorziening verbeteren. Precisielandbouw en gerichte bemesting helpen verliezen te beperken.

Milieueffecten en beleid: overmatige stikstoftoediening kan leiden tot uitspoeling naar grondwater en tot uitstoot van stikstofoxiden. Daarom bestaan normen en adviezen voor bemesting, en worden praktijken gestimuleerd die stikstofefficiëntie verhogen en milieubelasting verminderen.