Sterschijting

Sterschijting is een zeldzaam gebruikte Nederlandse term die soms wordt aangetroffen om het verschijnsel van meteoren of vallende sterren te beschrijven. In hedendaagse astronomie is de term ongebruikelijk; gebruikelijke termen zijn vallende ster, meteoor en meteoroïde.

Een meteor ontstaat wanneer een ruimtesteen of stofdeeltje de aardse atmosfeer binnendringt en door wrijving oplicht. De verbranding veroorzaakt een heldere strook die enkele seconden zichtbaar kan blijven. Bij een meteorenzwerm passeert de aarde een gebied met een verhoogde concentratie losgemaakte deeltjes, waardoor meerdere meteoren achter elkaar zichtbaar zijn.

Snelheid en grootte variëren: meteoren bewegen met circa 11 tot 72 kilometer per seconde, afhankelijk van hun herkomst; deeltjes variëren van zandkorrels tot enkele centimeters. De helderheid hangt af van de grootte en samenstelling.

Waarnemen: donkere, heldere nachten met weinig lichtvervuiling zijn ideaal. Langdurig richten op de hemel met het blote oog is meestal voldoende; een comfortabel rustpunt en tijdstip vlak voor middernacht of in de ochtenduren verhoogt de kans op meer meteoren. Bij meteorenzwermen kan de radiant, het punt waar de stralen lijken te ontstaan, richtinggevend zijn.

Notabele zwermen zijn onder meer de Perseïden (augustus), Geminiden (december), Quadrantiden (januari), Orioniden (oktober) en Tauriden (september tot november, met piek in november).

Wetenschappelijk vult de studie van meteorenzwermen aan tot begrip van de samenstelling van deeltjes en de dynamiek van het zonnestelsel; meteoren helpen bij het vaststellen van orbitaal elementen en de aanwezigheid van stofwolken.