lijken

Lijken is een Nederlands woord met twee hoofdbetekenissen. Als zelfstandig naamwoord (meervoud: lijken) verwijst het naar dode lichamen. Als werkwoord betekent l ijken onder meer 'schijnen', 'toenemen dat iets zo is' of 'in elkaar op lijken te lijken'. De twee betekenissen hebben geen directe etymologische relatie, maar ze delen een lange geschiedenis in de Nederlandse taal.

Het zelfstandig naamwoord lijken wordt vooral in forensische wetenschappen, archeologie en de verslaggeving van ongevallen of misdrijven gebruikt. Een lijk is een dood lichaam; in zinvullerissen en rapporten kan het vergeleken worden met termen als lijkschouwingen, lijkschouwer, en lijkschouw. In historische en literair-humoristische contexten kan het woord ook voorkomen als onderdeel van beschrijvingen van scènes of geschiedenissen. Gevoelige onderwerpen zoals lijken worden doorgaans met respect en omzichtigheid besproken.

De etymologie van het zelfstandig naamwoord ligt in Oudnederlands lîc, dat ‘lichaam’ betekent. Het is verwant aan het Duitse Leiche en aan het Engelse lich (in oudere vormen 'lich', bijvoorbeeld in lich king). De vorm met -ken is de gebruikelijke meervoudsvorm in het Nederlands: de lijken.

Het werkwoord l ijken betekent onder andere: (1) lijken te gebeuren of te gebeuren, zoals in “Het lijkt te regenen” of “Het lijkt wel laat”; (2) op iemand of iets lijken, zoals in “Hij lijkt op zijn vader.” De tegenwoordige tijd bevat vormen als “ik lijk, jij lijkt, hij lijkt, wij lijken, jullie lijken, zij lijken.” Verleden tijd is onder meer “het leek” en “ze leken.” Het werkwoord is veelvoorkomend in alledaagse uitdrukkingen en heeft zowel een schepende als een vergelijkende functie.

Zie ook: forensische verslaggeving, archeologie, vergelijking en gelijkenis.