Standaardreferentiespectrumen

Standaardreferentiespectrumen zijn spectra die dienen als referentie voor calibratie, validatie en identificatie in verschillende takken van de spectroscopie. Ze ontstaan uit relatief zuivere stoffen of complexe referentiemixen met bekende, traceerbare samenstelling en onder vastgelegde experimentele condities. Het doel is om een stabiele, reproduceerbare maatstaf te bieden waarmee onbekende spectra kunnen worden vergeleken, geverifieerd en gekalibreerd.

Ze bestaan in meerdere modaliteiten, zoals infraroodspectroscopie (IR), Raman, ultraviolet- en zichtbaar-spectrum (UV-Vis), massaspectrometrie en kernspinresonantie (NMR). Voor elke modaliteit gelden specifieke referenties, die doorgaans zijn ondergebracht in nationale of internationale databanken en bibliotheken. Referentiespectrumen worden gebruikt voor instrumentkalibratie, methodvalidatie en identificatie van stoffen via patroonherkenning of fingerprinting.

Het opbouwen van standaardreferentiespectrumen vereist strikte controle: zuiverheid en toestand van het referentiemateriaal, temperatuur en oplosmiddelen bij meting, en duidelijke documentatie van meetcondities, concentraties en instrumentinstellingen. De referentiespectrumen worden vaak gekoppeld aan meetonzekerheden en traceerbaarheid naar erkende standaarden.

Een belangrijke toepassing is vergelijking van monsters met bibliotheken om onbekende stoffen te identificeren, of het opnemen van spectra in kalibratieschema’s voor instrumenten. Een beperking is de gevoeligheid van spectra voor omgevingscondities zoals oplosmiddel, temperatuur en de resolutie van het instrument, waardoor directe vergelijkingen tussen laboratoria zorgvuldigheid vereisen.