Standaarddruk

Standaarddruk, vaak aangeduid met p°, is de referentiedruk die wordt gehanteerd bij thermodynamische berekeningen en bij het vastleggen van stofeigenschappen in tabellen. Het doel is om een eenduidige uitgangswaarde te krijgen zodat verschillende metingen en berekeningen met elkaar vergeleken kunnen worden.

Waarde en praktijk: in moderne chemische normen wordt standaarddruk meestal vastgesteld op exact 1 bar (100 kPa). Historisch werd ook vaak 1 atmosferische druk gebruikt, oftewel 101,325 kPa (ongeveer 1,013 bar). In oudere literatuur en sommige vakgebieden kan men dus tegen 1 atm aanlopen. Het is raadzaam bij het lezen van tabellen na te gaan welke definitie van p° is gehanteerd.

Relatie tot atmosferische druk en SATP: standaarddruk is een vaste referentiedruk, terwijl atmosfeer een variabele druk is die op een locatie kan verschillen. Een verwante aanduiding is SATP (standaard omgevingstemperatuur en -druk), meestal 25°C bij een druk van 100 kPa, waarmee temperatuur en druk als referentievoorwaarden gelden voor bepaalde berekeningen en procedures.

Gevolgen voor data: veel thermodynamische grootheden, zoals de standaardenthalpie van opgave ΔH°f, de standaard Gibbs-vrije energie ΔG° en de standaard molaire entropie S°, worden bij standaarddruk gedefinieerd. Voor oplossingen worden ook vaak standaardtoestanden met concentraties (bijv. 1 M) genoemd, terwijl de druk afzonderlijk als p° geldt.

Samengevat: standaarddruk is de afgesproken referentiedruk voor tabellen en berekeningen in de chemie en natuurwetenschappen, doorgaans 1 bar, met historisch gebruik van 1 atm als alternatief; het onderscheidt zich van atmosferische druk en wordt vaak vergezeld door aanvullende standaarden zoals SATP.