Radarpositionering

Radarpositionering is het proces waarbij de geografische positie van een radarinstallatie zelf of van een gedetecteerd doel wordt bepaald aan de hand van radarmetingen. De term wordt toegepast in navigatie, surveillancesystemen, landmeting en defensie, en kan verwijzen naar positie van meerdere radars in een netwerk of naar de bepaling van het doel in een geopositioneerd kader.

Basisprincipes: meting van afstand (range) gebeurt via de tijdsinformatie tussen zendsignaal en teruggekaatste echo. De richting vastleggen gebeurt door het bestrijkelement of door een fasenarray en geeft azimut en soms elevatie. Doppler-metingen leveren informatie over snelheid langs de koppelingsrichting. Alleen afstand en hoekgegevens vanuit één radar bepalen meestal een kring- of lijnvormige locus; absolute positionering vereist minstens twee radars met gesynchroniseerde klokken, wat triangulatie of multilateratie mogelijk maakt. Gecombineerde systemen gebruiken tijdsverschil van aankomst (TDOA) of pseudo-range met meerdere stations om een doel in een gemeenschappelijk referentiesysteem te lokaliseren. Continu tracking kan worden verbeterd met Kalman-filters en andere diploze fusie-technieken.

Toepassingen en systemen: radarpositionering vindt plaats in luchtverkeersleiding, maritieme surveillance, grensbewaking, autonome voertuigen en landmeting. Weersradar levert data die worden geadresseerd aan positionering in een ruimtelijk grid. Geavanceerde vormen, zoals synthetic aperture radar (SAR) en interferometrische radar, kunnen ook topografische hoogte- en positioneringsinformatie leveren met hoge precisie in een bepaald gebied.

Beperkingen: nauwkeurigheid hangt af van geometrie, ruis en foutbronnen in tijd- en hoekmetingen, kloksynchronisatie en atmosferische omstandigheden. In stedelijke of storingsgevoelige omgevingen kan ruis en multipath de positie beperken. Radarpositionering wordt vaak gecombineerd met GNSS of andere navigatiesystemen voor robuuste positionering.