Naturalisering

Naturalisering is het juridische proces waardoor iemand die bij de geboorte geen burger is van een bepaald land, staatsburger van dat land wordt. Het is een vorm van naturalisatie die doorgaans afhankelijk is van een formeel besluit van een bevoegde overheidsinstantie. Naturalisering verschilt van afstamming (jus sanguinis) of geboorte in het grondgebied (jus soli), en vereist meestal een aanvraag en een officiële toekenning.

Algemene voorwaarden variëren per land, maar komen in veel jurisdicties overeen met enkele kernpunten. Daartoe behoren een legaal verblijf in het land gedurende een bepaalde periode, aantoonbare integratie (zoals taalvaardigheid en kennis van de maatschappij), een zuivere justitieel achtergrondscontrole en voldoende middelen van bestaan. Soms is een verklaring van loyaliteit of het afleggen van een eed vereist. Vaak geldt ook een minimumduur van verblijf, bijvoorbeeld meerdere jaren, voordat men in aanmerking komt. In sommige landen is dual citizenship mogelijk, in andere verplicht men bij naturalisering de eerdere nationaliteit op te geven.

Procedureel verloopt naturalisatie meestal als volgt: indienen van een aanvraag bij de bevoegde autoriteit (bijvoorbeeld een dienst voor nationaliteit of immigratie), overlegging van bewijsstukken, persoonlijke interviews of tests, en een besluit van de overheid of rechter. Soms kan bezwaar of beroep worden aangetrokken. Het proces kan maanden tot jaren duren en brengt kosten met zich mee.

Een verleende naturalisatie geeft civiele rechten zoals stemrecht en toegang tot openbare diensten, maar gaat ook verplichtingen met zich mee, zoals loyaliteit aan het land en naleving van wetten. De erkenning van de vorige nationaliteit verschilt per land: sommige toelaten duale burgers, andere realiseren naturalisatie ten koste van de oorspronkelijke nationaliteit, of kunnen naturalisatie intrekken bij fraude of misdrijven. De mate van toegestane dual citizenship variëert internationaal.