IPconfiguraties

IP-configuraties beschrijven de verzameling van netwerkparameters die een apparaat nodig heeft om met andere netwerkapparaten te communiceren. Een basisconfiguratie omvat meestal een IP-adres, een subnetmasker, een standaardgateway en één of meer DNS-servers. Voor IPv4 en IPv6 wordt dit concept op dezelfde manier toegepast, maar de notatie en de beschikbare adressen verschillen.

IP-adressen kunnen handmatig worden toegewezen (statische configuratie) of automatisch via een DHCP-server. Statische adressen worden vaak gebruikt voor servers en netwerkapparatuur die een vast adres moeten behouden. Dynamische toewijzing via DHCP vereenvoudigt beheer en vermindert adress-conflicten, maar kan leiden tot adreswijzigingen bij herstart of leasevernieuwing. IPv6 kan ook autoconfiguratie via SLAAC ondersteunen.

Zodra een apparaat een IP-configuratie heeft, gebruikt het dit gegevens voor routen van verkeer. Het standaardgatewayadres voert verkeer naar bestemmingen buiten het lokale netwerk, terwijl DNS-servers naamomzetting naar IP-adressen mogelijk maken. Fouten in IP-configuratie kunnen leiden tot geen verbinding of onbereikbare netwerksegmenten.

Beheerders controleren IP-configuraties met systeemhulpmiddelen zoals ipconfig in Windows of ifconfig en ip op Unix-achtige systemen. Netwerkbeheerders kunnen ook via grafische netwerkinstellingen wisselen tussen automatische en handmatige toewijzing en controleren op adresconflicten. Het juiste ontwerp van IP-configuraties ondersteunt betrouwbare bereikbaarheid en eenvoudig beheer van het netwerk.