Grondgravimetrie

Grondgravimetrie is een geofysische onderzoeksmethode waarmee lokale variaties in het zwaartekrachtveld van de aarde worden gemeten met gravimeters die op de grond zijn geplaatst. Het principe is gebaseerd op Newtons gravitatiewet: dichtheidsverschillen in de ondergrond leveren afwijkingen op in de zwaartekracht die meetbaar zijn met gevoelige instrumenten. Doel is het afleiden van de structuur en eigenschappen van de ondergrond, zoals rotstypes, densiteitscontrast, holtes en vloeistofinhoud.

Werking en uitvoering: gravimetermetingen worden doorgaans uitgevoerd in veldcampagnes met een basismetriekpunt en een netwerk van meetlocaties. meetpunten worden meerdere keren gemeten om drift en omgevingsfactoren te corrigeren. Belangrijke correcties omvatten de tijdboringen door getijden, instrumentdrift, de breedte van de locatie (breedtegraad) die de normal gravity bepaalt, hoogteverschil ten opzichte van een referentieniveau (vrije-air correctie) en de massa van de bovenliggende topografie (Bouguer-correctie). Het resultaat wordt vaak gereduceerd tot de complete Bouger-anomalie, die de ondergrondse densiteitsverschillen zo rechtstreeks mogelijk weerspiegelt.

Interpretatie: gravimetrische anomalieën worden geïnterpreteerd met behulp van modellering (forward modellering en inversie) om ondiepe of diepe structuurcontouren af te leiden. De oplossingsruimte is niet eenduidig (niet-uniqe), dus aanvullende gegevens (seismiek, boreloggen, geologische kaarten) worden vaak geïntegreerd.

Toepassingen: mineralen- en energiebron-onderzoek, hydrogeologie (waterbewaking en aquifer-structuur), geotechniek en constructieplanning, bodemsanering en volcanologie. Instrumentatie omvat zowel relative gravimeters als absolute gravimeters en superconducting gravimeters, met resultaten uitgedrukt in milligal (mGal) of microgal eenheden. Grondgravimetrie levert hoge ruimtelijke resolutie voor nabijgelegen structuren maar heeft beperkte dieptegevoeligheid en vereist zorgvuldige veld- en datareductie.