bodemsanering

Bodemsanering is het proces waarbij verontreinigingen in de bodem worden verminderd of verwijderd om de bodemkwaliteit en de veiligheid voor mens en milieu te herstellen. Het doel is om mogelijke risico’s voor wonen, werken, drinkwater en oppervlaktewater te beperken en toekomstige verontreinigingen of blootstelling te voorkomen.

Verontreinigingen in de bodem ontstaan vaak door historisch industrieel gebruik, zoals olie- en chemische opslag, metallurgische processen, landbouwgif of afvalopslag. Ook voertuigen en bedrijfsactiviteiten kunnen leiden tot verspreiding van stoffen als vluchtige organische stoffen, olieproducten en zware metalen. De ernst en aard van de verontreiniging bepalen welke saneringsmethode passend is en welke wettelijke vereisten gelden.

Er bestaan verschillende saneringsbenaderingen, onderverdeeld in in situ (ter plaatse) en ex situ (buiten de plek). In situ-methoden omvatten onder meer bioremediatie (microbieel afbreken van verontreinigingen), chemische oxidatie, bodembiorecepten, en in sommige gevallen in situ thermisch behandelen of afgraven en isoleren. Ex situ-methoden zijn bijvoorbeeld afgraving en verwijdering, bodembewatering of -wassen, thermische desorptie en stabilisatie/solidificatie. Keuze van methode hangt af van het soort verontreiniging, diepte, draagvlak en kosten.

Het saneringstraject omvat meestal inventarisatie en risicobeoordeling, het opstellen van een saneringsplan, uitvoering en periodieke monitoring ter verificatie van bereikte doelen. Daartoe werkt men veel samen met overheden en omgevingsdiensten en moet men voldoen aan geldende regelgeving en normen.