Emissiecontrole

Emissiecontrole is het geheel van beleid, technologieën en praktijken die gericht zijn op het verminderen van de uitstoot van verontreinigende stoffen in de lucht door bronnen zoals voertuigen, industriële installaties en energiecentrales. Het doel is betere luchtkwaliteit, minder gezondheidsrisico’s en bijdragen aan klimaatdoelstellingen. Emissies omvatten onder meer stikstofoxiden (NOx), zwaveldioxide (SO2), fijn stof (PM) en koolstofdioxide (CO2), afhankelijk van de sector en regelgeving.

Instrumenten voor emissiecontrole bestaan uit emissienormen voor nieuwe voertuigen en installaties, vergunningen die uitstootlimieten koppelen aan bedrijven, en technologische maatregelen zoals katalysatoren, dieselpartikelfilters en selective catalytic reduction (SCR). Daarnaast spelen brandstofkwaliteit, energiebesparing en procesoptimalisatie een rol. Economische instrumenten zoals emissiehandel en boetes bij overtredingen kunnen de naleving versterken.

Monitoring en handhaving vormen een essentieel onderdeel van emissiecontrole. Dit omvat continue emissie­monitoring systemen (CEMS) bij industriële faciliteiten, periodieke controles en openbare rapportage. Toezichthouders controleren naleving en kunnen sancties opleggen bij niet-naleving. Emissie inventarisaties helpen bij het traceren van trends en het bepalen van prioriteiten.

Sectoren: transport, industrie en energieopwekking zijn belangrijke bronnen. In de transportsector spelen uitstoot en brandstofkwaliteit een grote rol; in de industrie gaat het om proces‑ en schoorsteenemissies; in de energievoorziening zijn CO2 en andere verontreinigende stoffen relevant.

Regulering vindt plaats binnen nationale wetgeving met nauwe banden met Europese richtlijnen en normen, die samen zorgen voor coherente doelen op het gebied van luchtkwaliteit en klimaat. Zie ook luchtkwaliteit en emissienormen.