emissienormen

Emissienormen zijn wettelijke limieten voor de hoeveelheid vervuilende stoffen die mogen vrijkomen bij bijvoorbeeld voertuigen, installaties en energiecentrales, over een vastgesteld tijdsvenster of per eenheid productie. Ze richten zich op stoffen als NOx, PM, SOx, CO en VOC, en soms op broeikasgassen. De normen gelden voor nieuwe apparatuur bij typegoedkeuring en, in veel gevallen, voor operationele emissies via vergunningen.

In de auto-industrie zijn de Europese emissienormen, bekend als Euro-normen, van Euro 1 tot Euro 7 (in aanbouw). Ze stellen maximale uitstootlimieten vast voor divers verkeer: auto’s, bestelwagens en vrachtwagens. Emissietests bestaan uit laboratorium- en real driving emissions (RDE)-testen; handhaving gebeurt via typegoedkeuring en vergunningen. De normen stimuleren de toepassing van katalytischeConverters, roetfilters en SCR-systemen, die helpen bij het reduceren van NOx en PM.

Naast transport worden emissienormen toegepast op industriële installaties zoals elektriciteitscentrales en chemische fabrieken. In de EU regelt de Industrial Emissions Directive (IED) de vergunningstelsels en de maximale emissies per stof per installatie, met monitoring, rapportage en regelmatige inspecties.

Meet- en handhavingskaders: emissies worden gemeten met laboratoriumprocedures en, in toenemende mate, met real-world metingen. EU-methoden omvatten gestandaardiseerde testcycli en continue emissiemetingen, waarbij overtredingen boetes, product recalls of andere sancties kunnen opleveren.

Globaal vormen emissienormen een instrument voor luchtkwaliteit en klimaatbeleid. Regio’s zoals de EU, de Verenigde Staten, Japan en China ontwikkelen eigen normen, die streven naar strengere grenswaarden en betere testmethoden, met inspanningen tot internationale afstemming en gelijkschakeling.