Diwaterstofkloridevorm

Diwaterstofkloridevorm, in het Nederlands meestal aangeduid als dihydrochloridevorm, is de zoutvorm van een base waarbij twee equivalenten van waterstofchloride (HCl) een molecuul is protoneren. Dit resulteert doorgaans in een molecuul met twee positief geladen sites en twee chloride-ankerionen. De term wordt vaak gebruikt bij organische bases die twee protonen kunnen aannemen, zoals bij bepaalde farmaceutische verbindingen.

De vorming gebeurt door behandeling van de vrije base met twee equivalents HCl, bijvoorbeeld via gasvormig HCl of een aqueous HCl-oplossing, gevolgd door isolatie van het dihydrochloride-salt. Het zout heeft meestal een hogere oplosbaarheid in water dan de vrije base en vertoont vaak een gewijzigde pKa en kristallijne structuur, wat de formulering en biologische beschikbaarheid kan beïnvloeden. Di-hydrochloring leidt vaak tot een stabieler en beter verwerkbaar poeder, maar het kan ook hygroscopisch zijn en gevoeliger voor vocht zijn.

Toepassingen vinden vooral plaats in de farmaceutische industrie, waar dihydrochloride-salten gebruikt worden om oplosbaarheid en absorptie te verbeteren en om doseringsprecisie te waarborgen. Veel geneesmiddelen bestaan in dihydrochloride-vorm, zoals lidocaïne dihydrochloride en morphine dihydrochloride, onder andere vanwege betere wateroplosbaarheid en gecontroleerde afgifte in formuleringen.

Veiligheid en regelgeving vragen om zorgvuldige afhandeling van zoutvormen: HCl-verbindingen zijn corrosief en dihydrochloride-salten kunnen bijzonder zuur zijn; correcte opslag, labeling en behandeling volgen geldende veiligheidsvoorschriften.