Compressiekracht

Compressiekracht is de kracht die op een voorwerp werkt wanneer het onder druk wordt samengedrukt. In de materiaalkunde wordt vaak gesproken van de compressieve sterkte of druksterkte: de maximale druk die een materiaal in compressie kan weerstaan voordat het faalt. Druksterkte is dus een eigenschap van het materiaal, uitgedrukt in een drukgevoeligheid zoals megapascal (MPa), oftewel N/mm2, en geeft aan tot welke druk het materiaal standhoudt zonder plastische of eeuwige scheurvorming.

Bij testmethoden voor druksterkte worden gestandaardiseerde proefstukken in compressie belast. Veelvoorkomende vormen zijn kubussen (bijvoorbeeld 150 mm zijde) en cilindrische proefstukken. De test levert het maximale draagvermogen Fmax op; de druksterkte σc wordt dan berekend als Fmax gedeeld door de oorspronkelijke doorsnede A0. De test wordt doorgaans langzaam en uniform uitgevoerd totdat het materiaal faalt, waarna de foutpatronen en de feitelijke sterkte worden beoordeeld.

Factoren die de compressieve sterkte beïnvloeden zijn onder meer materiaalstructuur en dichtheid, vochtgehalte, temperatuur, leeftijd en curing/hardingsomstandigheden (bijvoorbeeld bij beton), gebruikte belastingcondities, en eventuele pre-existentie scheuren of microdefecten. Voor veel materialen geldt dat compressieve sterkte hoger ligt dan treksterkte, vooral bij broze materialen zoals keramiek en beton.

Toepassingen en belang: de compressieve sterkte is een cruciale parameter in constructieve ontwerpen, zoals gebouwen en bruggen, waar compressie dominante belastingen zijn. Het geeft aanwijzingen over dimensionering, veiligheid en duurzaamheid van structurele elementen, en wordt vaak gecombineerd met andere materiaalparameters zoals treksterkte, stijfheid en ductiliteit. Voor beton zijn bijvoorbeeld standaardwaarden in MPa bepalend voor de dimensionering van elementen.