CO2voetafdruk

CO2voetafdruk, ook wel CO2e-voetafdruk genoemd, is de totale hoeveelheid broeikasgasemissies die directe of indirecte activiteiten van een individu, een organisatie, een evenement of een product veroorzaken binnen een gekozen periode. Emissies worden uitgedrukt in CO2-equivalenten (CO2e) zodat verschillende broeikasgassen met elkaar vergeleken kunnen worden. De term wordt zowel op persoonlijk als op organisatorisch en productniveau toegepast.

In de praktijk onderscheidt men doorgaans drie emissiescopes: Scope 1 directe emissies van eigen bronnen (bijv. voertuigen en installaties); Scope 2 indirecte emissies door aangekochte elektriciteit, warmte of stoom; en Scope 3 overige indirecte emissies in de waardeketen, zoals productie, transport, gebruik en afval. Scope 3 kan een aanzienlijk deel van de footprint vormen.

Berekeningen maken gebruik van activiteitdata en emissiefactoren. Internationale standaarden zoals het GHG Protocol en ISO 14064 leveren methoden voor het tellen van emissies, en bij producten klinkt vaak een Life Cycle Assessment of Product Carbon Footprint aan. Deze approach maakt vergelijkingen en gerichte reductieprogramma's mogelijk.

Toepassingen omvatten duurzaamheidsverslagen van organisaties, doelstellingen voor koolstofneutraliteit en consumenten- of bedrijfskeuzes die rekening houden met milieu-impact. Voor individuen bestaan er online rekentools om de eigen voetafdruk te monitoren. Het doel is emissies te verminderen en waar mogelijk te compenseren, zonder reductie te negeren.

Beperkingen betreffen onzekerheden in data en emissiefactoren, vooral bij Scope 3; variatie tussen berekeningsmethoden; en het feit dat compensatie slechts een aanvulling is op daadwerkelijke emissiereductie. Transparantie en consistente methoden zijn essentieel voor betrouwbare vergelijkingen.