Basislevensfuncties

Basislevensfuncties is een term die in de Nederlandse gezondheidszorg en onderwijs wordt gebruikt om de fundamentele fysiologische processen aan te duiden die het leven in stand houden. Het betreft een conceptueel kader dat helpt bij het beschrijven en beoordelen van de toestand van een persoon in klinische, educatieve of onderzoekscontext. Hoewel de term per sector en regio kan variëren, verwijst zij doorgaans naar de basale functies die essentieel zijn voor overleven, zoals ademhaling, circulatie en bewustzijn, evenals aspecten van temperatuurregulatie, voeding en vochtbalans en uitscheiding.

In de praktijk worden deze basislevensfuncties vaak gemonitord via vitale kenmerken zoals ademfrequentie, pols, bloeddruk, lichaamstemperatuur en zuurstofsaturatie, en het neurologische beeld. Deze observaties vormen het meest directe ingangspunt voor het inschatten van de toestand van een patiënt en bepalen noodzakelijke interventies.

In triage en spoedeisende zorg vormt het beoordelen van de basislevensfuncties een leidraad voor prioriteit en behandeling. De term helpt professionals communiceren over welke systemen acuut bedreigd zijn en welke ondersteuning nodig kan zijn, bijvoorbeeld luchtwegbeheer, vloeistof- en medicamenteuze ondersteuning of continue monitoring van vitale functies en elektrolyten.

Hoewel basislevensfuncties in sommige delen van de literatuur synoniem wordt gebruikt met basale levensfuncties, is het geen absolute, uniforme categorie. Het concept blijft veelzijdig en contextafhankelijk, en dient vooral als referentiekader bij zorg, onderwijs en onderzoek.